Μικρή ονειρευόμουνα για λίγο να γίνω φωτογράφος. Είχα δεί μια ταινία όπου η πρωταγωνίστρια έκανε φωτογραφήσεις μοντέλων για διαφημίσεις - σκηνές σε δρόμους του Παρισιού (άλλο όνειρο) και τρελάθηκα.
Μετά ήθελα να κάνω μοντάζ. Ο πατέρας μου φίλος του Γαβρά, ήθελε να με στείλει στο Παρίσι να μαθητεύσω δίπλα του.
Μετά αρρώστησε και ξεχάστηκαν όλα.
Την περασμένη Άνοιξη μου έκαναν δώρο - ένα εξάρτημα εξοπλισμού - για φωτογραφική μηχανή. Αναρωτιόμουνα τρελός είναι ο άνθρωπος. Τι να το κάνω. Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα - αυτός θα πρέπει να "κατηγορηθεί" γιατί είναι ο ηθικός αυτουργός. Άρχισα πειραματικά να ασχολούμαι. Χωρίς όμως το κατάλληλο "εργαλείο" πως να "δουλέψει" κανείς? Απόκτησα - κίνηση αγάπης από τον σύντροφο που τόσα χρόνια μοιράζεται με εμένα τα όνειρα, τις ελπίδες, και όλα εκείνα που βιώνουν δύο άνθρωποι που πορεύονται μαζί - δική μου μηχανή.
Δεν φτάνει που άρχισα αλλά κόλλησα κιόλας. Είναι φοβερό ξαφνικά να ανακαλύπτεις ότι όλα τα βλέπεις με άλλο μάτι. Τα βλέπω πλέον κροπαρισμένα. Επικεντρώνω σε εικόνες και στιγμές που αδιαφορούσα. Όταν βλέπεις μέσα από τον φακό αποκτούν όλα άλλη διάσταση - πιο πραγματική και ονειρική συγχρόνως.
Συνεχίζω πειραματικά.
Εδώ θα είμαστε. Θα τα λέμε.
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009
Απόπειρα
Αναρτήθηκε από fuego donna στις 1:32 π.μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου