Μες στη σιωπή της σκοτεινής
της νύχτας βυθισμένη,
και δίπλα εις το παράθυρο
πικρά ονειροπολώ,
η θάλασσα ατελείωτη
μακριά μου είν' απλωμένη,
και το κύμα, το φλοίσβημα
γροικώ δεν το γροικώ.
Κι όμως το νιώθω το νερό
που αμίλητο κυλάει,
γι' ακρογιαλιές ατέρμαντες
στου απείρου την ψυχή,
τα κρύφια τα παφλάσματα
που μέσα του κρατάει,
και τη βαθιά, τα σπλάχνα του,
που δέρνει ταραχή....
Ζαμπελ Χιντάρ Ασσαντούρ
Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009
Θάλασσα
Αναρτήθηκε από fuego donna στις 12:53 π.μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλια:
πολύ όμορφο σύνολο, εικόνα και ποίημα!
Δημοσίευση σχολίου